Klasa Karakurt, znana pod rosyjskim kodem projektu 22800, odnosi się do serii małych korwet rakietowych, zbudowanych dla Marynarki Wojennej Rosji.
Te jednostki są zaprojektowane do działań morskich i ataków na ląd, wykorzystując najnowsze rosyjskie technologie w systemach uzbrojenia i elektronicznej obrony.
Nazwa “Karakurt” pochodzi od gatunku jadowitego pająka, znanego jako “czarna wdowa”, co może odzwierciedlać zamiar, aby te korwety miały mocne i trujące uderzenie w stosunku do ich stosunkowo małych rozmiarów.
Korwety klasy Karakurt są uważane za część wysiłków Rosji w celu modernizacji swojej floty morskiej oraz zapewnienia wszechstronnych platform zdolnych do operowania w przybrzeżnych wodach, czyli “zielonych wodach”. Są one zaprojektowane, aby wypełnić lukę między większymi jednostkami, takimi jak fregaty i niszczyciele, a mniejszymi jednostkami, takimi jak okręty rakietowe.
Cechy klasy Karakurt:
Wyporność i wymiary:
Korwety klasy Karakurt mają standardową wyporność około 800 ton i długość około 67 metrów, co sprawia, że są zwinne i stosunkowo łatwe do manewrowania w pobliżu wybrzeża.
Uzbrojenie:
Systemy uzbrojenia tych korwet to między innymi pociski manewrujące Kalibr-NK lub przeciwokrętowe pociski Oniks, a także krótkozasięgowe pociski obrony powietrznej.
Są również wyposażone w główne działo, systemy obrony przeciwlotniczej i prawdopodobnie torpedy.
Elektronika:
Okręty wyposażone są w nowoczesne systemy kontroli ognia, radar oraz inne urządzenia sensoryczne.
Napęd:
Napęd zapewniają zwykle silniki diesla lub diesel-elektryczne, co daje im prędkość do 30 węzłów i dobre zdolności operacyjne na długich dystansach.
Operacyjność:
Korwety mogą działać niezależnie lub jako część grup uderzeniowych, oferując strategiczną i taktyczną elastyczność Marynarce Wojennej Rosji.